The 'Nine Dash Line' is Untenable, but...by Melissa Gracia Lanuza The Philippine delegation before the Arbitral Tribunal for the Law of the Sea during the hearing of the case filed by the Philippines against China on the territorial issue in the South China Sea (Photo: Permanent Court of Arbitration/inquirer.net) The Philippines won! The news spread fast. This news could have come like thunder had the people been not engrossed with the spate of killings. The arbitration Tribunal (Tribunal) acquiesced with the Philippine position. But why can’t Filipino fishers go near Panatag Shoal to fish? Why is there tension still in the South China Sea? What does the Tribunal’s decision serve? The Arbitral Tribunal and the issues it tackled The Arbitral Tribunal issued on July 12, 2016 its decision on the questions the Philippines submitted for resolution on January 22, 2013. These pertain to the islands, reefs, rocks and shoals in the South China Sea. The Tribunal was formed on June 21, 2013, in accord with the Annex VII of the United Nations Convention on the Law of the Sea (UNCLOS). The Tribunal is different from the Permanent Court of Arbitration or PCA that has served as the administering institution of cases and keeper of records of the proceedings of this case. The Philippines asked the Tribunal to decide on several questions that could be summed up into four: First, the source of maritime entitlements in the South China Sea and the implications of UNCLOS in China’s claim to its historic right inside the so-called “nine-dash-line”; Second, whether China’s and the Philippines’ classification of specific features in the South China Sea as islands, rocks or elevations during low tide or as submerged banks is correct as this will be the basis of the maritime zones that these may generate; Third, whether China’s actions, such as construction and fishing that damage the marine environments of the South China Sea, violate the UNCLOS as these interfered with the Philippines’ exercise of its sovereign rights and freedoms under UNCLOS; and Fourth, whether particular actions of China, especially the large-scale reclamation and construction of artificial islands since the start of the arbitration have illegally aggravated and extended the dispute. Like what it has repeatedly said and published, China neither accepted nor participated in the arbitration proceedings, insisting that the Tribunal does not have jurisdiction. This did not prevent the Tribunal from continuing its study and from deciding on the issues. According to Article 288 of UNCLOS: “In the event of a dispute as to whether a court or tribunal has jurisdiction, the matter shall be settled by decision of that court or tribunal.” The Tribunal decided that it has jurisdiction over the questions, October 29, 2015. Annex VII of UNCLOS clearly states that a party’s non-participation does not impede the arbitration proceedings; it however, provides that a tribunal has to satisfy itself that the claim is well founded in fact and in law. The decision awarded On the historic rights and the “nine-dash-line,” the Tribunal decided that China does not have legal basis in claiming historic rights over resources within the maritime area of the “nine-dash-line.” According to the Tribunal, the UNCLOS has comprehensively allocated rights of states to maritime areas. The UNCLOS carefully considered protection for pre-existing rights to resources during negotiations on the creation of the exclusive economic zone but It did not adopt these. According to the Tribunal, while China had historic rights to maritime resources in the South China Sea, the entry into force of the UNCLOS extinguished these rights in areas that are not a part of its exclusive economic zone as provided in the UNCLOS. The Tribunal noted that while navigators and fishers from China and other states used the islands in the South China Sea, it finds no evidence that China exercised exclusive control over these waters or its resources. On the status of features of the sea, the Tribunal ruled that none of the Spratly islands can generate an extended maritime zone (EEZ and continental shelf) and as a collective unit, these islands cannot likewise generate a maritime zone. And, since none of the reefs that China claims can generate an EEZ and having ascertained that “Mischief Reef, Second Thomas Shoal and Reed Bank form part of the EEZ of the Philippines and are not overlapped by any possible entitlement of China,” the Tribunal ruled that “the UNCLOS is clear in allocating rights to the Philippines with respect to sea areas in its exclusive economic zones.” Before reaching this conclusion, the Tribunal first evaluated whether the reefs that China claims are above water or not during high tide. According to the UNCLOS, maritime features that are above water during high tide generate an entitlement to at least a 12-nautical mile territorial sea. Features that are submerged during high tide, however, are not entitled to any maritime zone. Islands are entitled to a 200-nautical-mile EEZ and continental shelf while rocks, which cannot sustain human habitation and economic life on its own do not have this entitlement. A crew member of a fishing boat from Masinloc, Zambales on their way to fishing grounds at the West Philippine Sea (www dailymail com) UNCLOS classifies maritime features in their natural state. This natural state is based on historical evidence. The Tribunal noted that reclamation and construction have greatly altered the reefs. The Tribunal likewise pointed out that official personnel deployed in these reefs depend on external support and therefore, their presence does not reflect the capacity of these features. It mentioned as well that historically, small groups of fishers and Japanese enterprises used the Spratly islands for fishing and to gather guano but these were temporary and did not constitute inhabitation in a stable community. As to whether China violated the law in the South China Sea, because it is clear that the Philippines’ EEZ covers specific areas, the Tribunal decided that China violated the sovereign rights of the Philippines in its EEZ. China prevented fishing and petroleum exploration, built artificial islands and did not prevent Chinese fishers from fishing within the EEZ of the Philippines. The Tribunal ruled that Filipino fishers, just like the Chinese fishers, have traditional fishing rights at the Scarborough Shoal. China has prevented Filipino fishers from using this right by denying them access to the fishing area. The Tribunal pointed out that China’s latest large scale reclamation and construction of artificial islands severely damaged the coral reef environment. China, the Tribunal further ruled, violated their obligation to preserve and protect fragile ecosystems and habitat of depleted species. Besides, China did not perform its obligation to stop Chinese fishers from gathering sea turtles, corals and giant clams even if they knew that this was happening. As to whether China’s particular actions illegally aggravated and extended dispute, since the commencement of the arbitration, the Tribunal saw that the large-scale reclamation and construction of artificial islands were not in keeping with the obligation of a state at a period when proceedings are ongoing towards the resolution of the dispute. This caused irreversible harm to the marine environment and destroyed evidence of the natural state of the feature (particularly, Mischief Reef) in the South China Sea, which is being disputed by the two parties. The Tribunal did not decide on the stand-off between naval ships and coast guard vessels of the Philippines and China at the Second Thomas Shoal (Ayungin) because it lacks jurisdiction on military activities. A starting point for a peaceful solution While both the Philippines and China consider territorial sovereignty as the vital question, the Tribunal did not rule on this. Likewise, it did not decide on the boundaries of the EEZ of the Philippines and of China. It would be easier, however, to resolve these issues if the Tribunal’s ruling could be implemented. Upon reckoning, it is not only the dispute between the Philippines and China that can get enlightenment from this ruling of the Tribunal. The Tribunal’s award is largely an elucidation of some provisions of the UNCLOS. Other states that have claims over features of the South China Sea may use this as a starting point in reexamining their positions. After all, all the concerned states ratified the UNCLOS. While the UNCLOS, however, obliges or binds the two parties to implement the Tribunal’s ruling, the peaceful solution is not immediately achievable. China does not recognize the decision. The UNCLOS does not have the mechanism to force its implementation. The ASEAN attempted again to move the dispute towards a solution, decision making through a consensus, though, hinders it. The ASEAN Foreign Ministers’ Meeting could not get a consensus even in the mere mention of the Tribunal’s ruling in its statement. A ship of the Chinese Coast Guard barring the passage of a fishing boat of Filipinos in this photo taken near the Scarborough Shoal before the Philippines file a case against China before the Arbitral Tribunal (www philstar com) China’s hardline position For many observers, China is arrogant and unreasonable. It still repeatedly says it will not budge on its claim of sovereignty in the South China Sea. It will not abide by the decision of the Tribunal. It is difficult to comprehend that China asserts sovereign control over almost the entire sea based solely on what it states as role of the features in their history when it had ratified the UNCLOS. China’s behavior is not at all new among big powers. China behaves as a big power like the US, Russia and the UK that do not obey decisions of international courts or tribunals when decisions are not in their favor. We should view China’s position in relation to its economic and political targets as a rising power that experienced humiliation several times before the international community. As an economy, whose primary strength is in trading, it is very important for China to secure the entry and exit of its export and import. This is in the eastern seaboard of China, facing the East China Sea. China’s effort to build up its navy and have access to the open seas anchor on this. But the US, by all means, aims to foil China’s being a “threat” to its dominance. Hence the pivot or rebalance to Asia-Pacific, a strategy to confront and defeat the challenger to US’s lone dominance. China is very well aware that the US will use its concept of “air-sea-battle” against China (Manyin,et al. 16). While this is not discussed very much in open publications, this consists of the building of US’s “networked of integrated forces capable of attack-in-depth to disrupt, destroy and defeat adversary forces or NIA/D3” (Etzioni 39). That's why, the dispute over reefs and rocks in the South China Sea is secondary. The rivalry of the two powers: the one maneuvering to remain number one and, the one in the second place that does not want to be hampered in its dream to soar, is primary. The rivalry between US and China is mounting. While they call for a peaceful solution and easing of the conflict, both of the two states are non-stop in taking provocative actions. The US pushes through with its FONOPS and shows the world that it wants an unhampered access to the sea, an important factor in the operation of its empire of bases. Its deployment of US bombers and missile systems to Guam, Korea and Japan continues. China will continue preparing the launching pads of its super long-range ICBMs. EDCA, an obstacle to the implementation of the Tribunal’s ruling Despite former Foreign Affairs Secretary Albert del Rosario’s and former Philippine ambassador to the US Jose Cuisia’s push to force on China the implementation of the Tribunal’s ruling that would expectedly add heat to the dispute, the Duterte government correctly decided to be calm and to look for ways to start again decorous talks with China. A barrier, though, for China to rebuild its trust for a peaceful settling of issues with the Philippines exists. This is the US-Philippines Enhanced Defense Cooperation Agreement (EDCA) that the Supreme Court declared constitutional, to which Duterte did not object. US exerted effort to produce the EDCA in line with the pivot’s task of strengthening existing alliances and making the allies carry some of the burden in fighting US’s enemy. Through this, the US can easily position soldiers and war materiel including the NIA/D3. If the Duterte government is serious at finding a peaceful solution to the South China Sea dispute, he should rescind the EDCA and start a new era of independent foreign policy. K
0 Comments
Garapal na pinaiigting ng US ang kanyang militarismo. Inihayag ng gubyernong Obama nito lamang Pebrero ang dokumento ng National Security Strategy nito na naglilinaw sa walong nangungunang “stratehikong panganib (strategic risks)” na nakatakdang magpasaklaw sa mga opsyon para sa direktang pakikialam ng US. Karaniwan nang binabanggit ang apat sa mga risgong ito sa mga patakarang pandepensa at panlabas ng US. Gayunman, dahil sa masaklaw na depinisyon, malabo ang nais ipahiwatig at sa gayon, ay maaaring mailapat sa alinmang bayan. Ang mga ito ay ang “pag-atake sa teritoryo ng US, sa mga mamamayang Amerkano o mga kaalyado ng US; pagkakaruon ng mga mapamuksang sandata (weapons of mass destruction); at, pagbagsak ng mga palyadong estado.” Nagbibigay ang apat pa na “estratehikong panganib,” nang higit na dahilan para makialam ang US kahit saan. Mga “panganib” ito na lagi nang umiiral saanman sa daigdig: “pandaigdigigang krisis sa ekonomya at paghina ng ekonomya”; “paglaganap ng nakakahawang sakit”; “climate change”; at “matinding pagkabulabog ng energy market.” Nanawagan din ang national security strategy ni Obama sa US Congress na huwag limitahan, at sa halip ay dagdagan pa ang pondong militar. Hiniling din ng White House sa Kongreso na amyendahan na ang 2011 Budget Control Act na kung hindi nila pagbibigyan, sasalungatin ng veto ni Obama ang anumang kabawasan sa badyet ng Pentagon. Batayang badyet na $561B para sa pondong militar at $51B para sa mga gerang agresyon ng US na tinaguriang “Overseas Contingency Operations” (OCO) ang hinihingi ng bagong US Defense Sec. Ashton Carter. Sinalubong ito ng Republicans sa House of Representatives ng $523B para sa badyet militar at dagdag na $94B para sa OCO, o kabuuang $617B, higit ng $5B sa panukala ng Pentagon. Mungkahi ng US Senate Budget Committee: magbuo ng “deficit neutral reserve fund”. Wala sa apropriasyon ang pondong ito, na pwedeng maging “placeholder” o tagapag-ingat ng dagdag na military spending na maaaring ilyabe sa loob ng taong kasalukuyan. Hindi pa kasama sa panukalang military at war budgets ang alokasyon para sa intelligence agencies gaya ng National Security Agency (NSA) at Central Intelligence Agency (CIA). Hindi inihayag ng White House ang panukalang badyet para sa mga ahensya. Pero mas malaki ito sa $52.6B ng NSA at CIA nuong 2013. Pahayag ni Carter sa US Congress: “para mananatiling pinakamagaling na panlabang pwersa sa mundo, dapat pawiin natin ang duda sa katiyakan na pondong salapi na sa nakaraan ay nagpalabo sa ating mga plano at nagpahina sa ating mga pasya”. Samantala, nagbabala si Gen. Martin Dempsey, pinuno ng Joint Chiefs of Staff ng US Armed Forces na: matatapyas nang sangkatlo ang ating forward presence,” o , “lalong hihina ang impluwensya” sa daigdig kung hindi daragdagan ang budget ng militar. Nagpahiwatig din si Carter na naghahanda ng malaking gera ang Pentagon laban sa Russia, China at Iran. Makapal ang mga mukha ng mga lider ng US sa pagkakalat ng kasinungalingan. Ginagawa nilang halimaw ang kanilang mga karibal sa pambubola sa mga Amerikano at mamamayan ng mundo na kailangang manatili ang US na solong lider ng daigdig. Paulit-ulit itong ipinapahayag ni Obama at ng lahat ng kandidato sa pagkapangulo ng US. At sa parehong mala- haring tinig, idiniin ni Carter sa mga mambabatas na nagtutulak ang Russia, China, Iran at North Korea ng “pangmatagalan, at komprehensibong programa sa modernisasyong militar”. Para bang walang isa man sa US Congress ang nakababatid na hindi aabot ang pinagsama-samang badyet sa depensa ng mga bansang ito kahit sa kalahati ng badyet militar ng US. Maliban pa, walang mga pwersang militar ang mga katunggaling ito ng US na nakadeploy sa iba pang bansa. Nasa $600.4B ang badyet sa depensa ng US nuong 2013. Isangkatlo ito ng kabuuan ng defense budget ng daigdig na $1.56T sa taong iyon. Ang pinagsamang badyet sa depensa ng lahat ng bansang Asyano ay $321.8B o 21% ng kabuuan. Sa mga bansang European, $279B o 18% ng kabuuan. Nagkakaisa ang mambabatas na Democrats at Republicans sa pagtataas ng military at war spending ng US. Para dito’y babawsan pa nila ang pinaliit nang panukalang badyet sa serbisyong panlipunan, gaya ng kalusugan at edukasyon at sa core social programs na Food Stamps, Medicare at Social Security. Ang nakataya sa papaigting na militarismong suhay sa padausdos na kapangyarihan ng US sa mundo Naglunsad ang US ng mga gera ng pananalakay at panghihimasok para panatilihin ang pangingibabaw sa daigdig laluna matapos ang WW2. Mula nuon, sentral na ang gera, ang paghahanda sa gera at paghahamon ng gera sa pulitikal at pang-ekonomyang pag-usad ng US, kapwa sa larangangang pandaigdig at panloob. Pasan ng mamamayang Amerkano ang pagsusustini sa makinaryang panggera at mismong digma ng US. Hindi lamang gabundok na utang at papaunting serbisyong panlipunan ang kahulugan. Higit pa dito ang mga buhay at dugo ng mga kabataang Amerkano na nalinlang magsilbi sa US armed forces. Pinag-ibayong pagsupil sa karapatang demokratiko ng mamamayang Amerkano, kabilang ang kanilang privacy, ang dulo ng militarismong ito ng US. Tinitiktikan ng NSA ang halos lahat ng mamamayan sa Amerika, laluna ang mga aktibistang kontra sa gera at iba pang sumasalungat sa gubyerno na tinatatakan nito na mga potensyal na “terorista” o “kaaway ng estado.” Subalit ang pinakamatinding pinsala sa mga gera ng US ay dinadanas ng mamamayan ng Afghanistan, Iraq, Syria, Libya, Yemen, at Ukraine, kung saan direktang naglulunsad ng gerang agresyon ang US o sumusuporta sa lokal na mga gera dito. Kamakailan, sinalakay ang Nigeria ng mga armadong pwersa ng Chad na suportado ng US at NATO. Maliban sa direktang panggigera, naghahasik ang US ng mga panlipunan at pang-ekonomyang kaguluhan sa pakana nito ng pagpapalit ng rehimen sa Egypt, Venezuela at sa kalilipas lamang na taon, sa Ukraine, kung saan ipinuwesto ng US ang isang pasista, Neo-Nazi na rehimen. Maliban sa mga gera ngayon, nakakasuklam ang rekord ng mga digmang mapanalakay at mapanghimasok ng US sa di-malayong nagdaang panahon. Kinaladkad ng US ang NATO allies nito sa unang gera laban sa Iraq (1991, Dessert Storm) at sa mga gera na naghati at lumikha ng bagong “nation-states” mula sa Yugoslavia nuong 1990s. Sinalakay ng US Marines ang maliit na Carribean island-nation na Grenada para iluklok ang isang gubyernong maka-US, unang bahagi ng 1980s. Sa nasabi ring panahon, binuo at inarmasan ng US ang Contras na naghasik ng terorismo sa mamamayang Nicaraguan na katatapos sa matagumpay na rebolusyon nuong 1979. Todo suporta ang US sa nuo’y alyado pa nitong si Saddam Hussein ng Iraq sa pakikipaggera sa Iran. Pumutok ang Iran-Iraq war matapos na pabagsakin ng Islamic Revolution ang suportado ng US na rehimeng Reza Pahlavi ng Iran, 1979. Walang pahinga ang US sa gera gayung ilang taon lang ang nakakaraan ay ginapi ito ng mamamayan ng Vietnam at Cambodia sa mapait at mahabang Indochina War (1954–1975). Kahiya-hiyang pagkatalo ito ng US. Sa mapanalakay na gerang ito, nagbagsak ang US ng higit na maraming bomba, kabilang ang napalm, kaysa sa dami ng bombang sumabog nuong WW2. Gumamit din ang US ng bio-chemical weapons gaya ng nakasisindak na Agent Orange, isang napakatapang na defoliant na isinaboy sa South Vietnam, 1961–1972. Layon ay pagwasak sa mga pananim at kagubatan, pumatay at nagkalat ng sakit sa mga sundalo at sibilyang Vietnamese, pati na Amerkano ang isinaboy na kemikal . Ang agent orange ay nagdudulot pa ng sakit hanggang ngayon. Tumitindi ang pangamba ng US. Kahit nananatili itong pinakamalaking ekonomya, humuhupa na ang superyoridad nito mula pa 1970s. Mula sa dating netong tagapag-pautang, naging netong mangungutang na ito mula 1985. Dahil sa pang-ekonomyang istagplasyon nuong 1979–1981, naging “rust belts” ang ilang eryang industriyal sa US at hindi na nakabawi mula nuon. Naging heavilly financialized (naging “bula”) ang ekonomya ng US at sa isang antas, nagde-industriyalisa na maliban sa industriya ng langis at armas. Sa kabilang banda, nakabawi na nang malaki ang mga dating kalaban nito nuong WW2 na Japan at Germany at nilagpasan na ang US sa susing industriyang gaya ng steel, electronics, paggawa ng makina at mga sasakyan mula 1970s. Dahil humina na ito mula nuon, hindi nasamantala ng US ang paghiwa-hiwalay ng Soviet Union, 1991 at ang pampulitikang krisis ng China kasunod ng Tienanmen Massacre, 1989. Kalahatian ng 1990s hanggang sa unang dekada ng kasalukuyang siglo, tuluy-tuloy na lumago ang mga ekonomya ng Russia at China sa relatibong mas mataas na annual growth rates kumpara sa US, Japan at mga bansa sa Europe. Naging mga kapitalistang kapangyarihan na rin ang dalawang lider na ito ng dating ”socialist bloc,” at ikalawa ngayon ang China sa pinakamalalaking ekonomya sa daigdig. Nakaangkla ang US sa pagwasiwas ng lakas militar sa patuloy na aroganteng pagsisikap na pigilan ang pagdausdos habang abitraryong ipinupwersa ang kanyang interes sa daigdig. Baliw itong nagbubukas ng mga bagong larangan ng digma sa kabila ng pagkamatay, pinsala at dislokasyon ng milyun-milyong inosenteng mamamayan at ng lumalaking utang at kaswalti ng US sa hindi mapagwawagiang digma nito sa Afghanistan, Iraq at iba pang dako ng mundo. Maliban sa hayag na gera at panghihimasok, naglulunsad din ang US ng mga “lihim at hindi masyadong lihim na mga gera” sa mahigit 130 bansa, kasama ang Pilipinas at sa loob mismo ng US. Nagsasagawa ng gera ang US Special Forces laban sa mga “terorista” at “iba pang mga banta sa “pambansang seguridad” ng US sa 70% ng mga bayan sa daigdig. Kabilang sa mga banta ang : “sanggano (rouge)” at “palyadong” mga estado at maging ang mga mamamayan ng US na tinatakang “kaaway ng estado” ng NSA o CIA. Hinahamon ng US at mga alyado nito sa NATO para buyuhin sa gera ang Russia. Naglunsad na sila ng war exercises sa mga hangganan ng Russia kahit malaganap ang protesta ng mamamayan sa Eastern Europe at sa mga bayang dating kasapi ng Soviet Union. Inaarmasan at pinopondohan din ng US ang pinakabago ngunit mapusok nitong piyon, ang rehimeng Poroshenko sa Ukraine, na nagsusulong ng gera laban sa Eastern o Russian-Ukrainians. Pumatay na ang gerang ito, na naglalayong buyuhin ang Russia sa digmaan, ng mahigit 6,000 sibilyan ayon sa United Nations (50,000 batay sa mga indipendyenteng pagtaya). Nagpadala ang US kamakailan ng 300 military-trainer advisers sa Ukraine para sanayin at iangat ang morale ng armadong pwersa na lumasap ng serye ng pagkatalo sa kamay ng armadong pwersa at milisya ng mga Republikang Bayan ng Lugansk at Donetsk. Todo kayod ngayon ang US sa pagtutulak ng prinsipal niyang estratehiya ng “rebalancing” o “ Asian Pivot,” na nakatutok sa nangunguna nitong karibal na China. Tinukoy ng US ang China na pinakamalaking banta sa kanyang global hegemony. Nakahanap ng dahilan ang Asian Pivot para sa deployment ng 60% ng US naval at air forces sa Asia Pasipiko sa agresibong ekstensyon ng China ng kanyang teritoryo sa mga pinag-aagawang maliliit na isla at bahura sa South China Sea. Mahalagang maiaambag ng mamamayang Pilipino sa internasyunal na kilusang kontra militarismong US ang aktibong pagkilos para ibasura ang Enhanced Defense Cooperation Agreement (EDCA) na bagong kasunduan sa pagbabase ng mga pwersang militar ng US at Pilipinas. Gayundin ang pagwawakas sa ligal na balangkas at batayan ng EDCA na, US-PH Mutual Defense Treaty. Kaladkad ng US sa mga gera nito ang Pilipinas dahil sa mga “kasunduang” ito. Inilalagay ng mga ito ang Pilipipinas sa katayuan bilang kaaway na rin ng mga kaaway ng US. Kilusan para sa Pambansang Demokrasya (KILUSAN) Abril 28, 2015 Patapos na ang Balikatan 2015. Halos 12,000 sundalo, kabilang ang 6,656 Amerkano, 61 Australians at 5,023 Filipino ang kalahok dito. Pinakamalaking pagsasanay militar ito. Sa nagdaang taon, 2,500 sundalong Kano lamang ang lumahok sa Balikatan. May iba pang nais ipakahulugan ang Balikatan 2015. Sa araw ng pagtatapos nito sa Clark Special Economic Zone, dating base ng US Air Force sa Pampanga, isang taon na ang Enhanced Defence Cooperation Agreement (EDCA). Grabeng insulto rin ang pagdating ng libu-libong sundalong Kano sa mga Pilipino na humihingi ng hustisya para sa transgender Pinay na pinaslang ng isang tauhan ng US Marines, anim na buwan na ang nakakaraan. Kasama ang Clark at ang dating US Naval base sa Subic, Zambales sa mga pagdarausan ng war games. Kailangan ng buong pwersang Kano, kabilang ang 3 barko at 76 eroplano, ng pasilidad ng mga dati nilang base militar para sa paghimpil ng mga tropa, pag-angkla ng mga barko at paradahan ng mga eroplano. Sa dami ng kalahok, maituturing ang Baliktan 2015 na pasimula ng muling pagbabase ng mga tropang Kano sa bansa. Kabilang ang dalawang dating US military bases sa inihanay na “napagkasunduang lokasyon” (agreed locations) na itinatadhana ng EDCA. Nilagdaan ang kasunduang ito sa bagong tipo ng pagbabase nang bumisita sa Pilipinas si US President Obama, Abril 28, 2014. Nilaman ng EDCA ang pagbibigay sa US military ng agreed locations sa loob ng mga kampong militar ng Pilipinas para gamitin ng kanilang “rotating forces”. May kampo sa loob ng Clark ang Philippine Air Force, malapit sa airport na orihinal na nakadisenyo para gamitin ng lahat ng tipo ng US military aircraft. Katunayan, nakaistasyon na sa Clark, mula Pebrero 2015, sa batayang rotasyunal ang isang air unit ng US Navy, ang Patrol Squadron 45. Ang Patrol Squadron 45 ay suportang yunit ng US 7th Fleet. Ito ay may gamit na P-A8 Poseidon, ang pinakamodernong maritime intelligence gathering aircraft ng US Navy. Sa Subic, na dating base ng US gaya ng Clark, na naisara sa pagbasura ng Senado sa bagong kasunduan sa base militar nuong 1991, nagreserba ang AFP ng 200 ektaryang lugar na sumasaklaw sa dating naval magazine, pasilidad para sa ship repair at airfield bilang base ng Philippine Navy. Nakalaan din ito para himpilan ng mga rotating na pwersa ng US. Sa katunayan, regular ang port calls sa Subic ng mga barko ng US Navy. Ang Pilipinas sa mahigit isang siglo ng pandaigdigang mga disenyo at pakana ng US Lagi nang nagsisilbi ang estratehikong lokasyon ng Pilipinas sa pagpapasaklaw, pagpapalawak at pagpapanatili ng global hegemony ng US mula nang lumitaw ito bilang isa sa mga imperyalistang kapangyarihan pagpasok ng ika-20 siglo. Kungkretong nalantad ang halagang ito nang ipadala ng US ang kanyang mga sundalo mula sa Pilipinas sa China, nuong 1900. Binuo ng US marines at army troops ang US contigent sa internasyunal na pwersa na sumupil sa Boxer Rebellion ng mga Tsino. Lumipas ang ilang taon, 1918, naglayag mula Pilipinas ang 2,000 US Marines na tumungo sa Vladivostok para suportahan ang rebelyon ng mga “White” Russians. Bilang tanging imperyalistang superpower sa pagtatapos ng World War 2, at sa simula ng cold war era nuong 1948, naglunsad ang US ng mga gera ng panghihimasok at pananalakay para “hadlangan ang komunismo” at “ipagtanggol ang malayang daigdig,” kailanman at saanman may banta sa kanyang interes. Kaladkad ng US ang Pilipinas sa gera nito sa Korea (1950-1953) at sa kasunod na higit na mahabang gera sa Indochina, laluna sa Vietnam (1954-1975). Itinakda ng US ang papel na ito ng Pilipinas sa pamamagitan ng iba’t-ibang mga tratado at kasunduan na nilagdaan sa mismong araw at makaraan ang pagbibigay ng US ng “kasarinlan” sa “dati” nitong kolonya nuong 1946. Bago ito, inilatag na ng US sa 47 taon ng direktang pananakop ang pundasyon para sa patuloy na paggamit sa Pilipinas bilang lunsaran at “partner” sa mga pakana nito sa dagdig . Sa pag-usad ng mga taon mula nang gawaran nito ng “kasarinlan,” inangkin ng US ang walang balakid na awtoridad sa mga teritoryo ng Pilipinas na reserbado para sa layuning pangmilitar at pandepensa at sa hurisdiksyon sa lahat ng kanyang tauhan sa militar at depensa sa bansa. Ang kapangyarihang ito, na idinikta ng Treaty of General Relations (nilagdaan Hulyo 4, 1946) na kakatwang “naggawad ng kasarinlan” sa bansa, ay ipinwersa pang lalo ng US-RP Military Bases Agreement (MBA), Marso 14 1947 at ng Military Assistance Pact, Marso 21, 1947. Ang awtoridad na ito ng US sa bansa ay pinalalawig ng Mutual Defense Treaty (Agosto 30, 1951), na umiiral pa hanggang ngayon. Ginawang pamalagian ng MDT ang “espesyal na relasyong panseguridad” ng Pilipinas at US. Ang MDT ay nagsisilbing balangkas at batayan ng US-RP Visiting Forces Agreement (VFA) at ng EDCA. Batid ng mamamayang Pilipino laluna sa Pampanga, Zambales at Tarlac, at sa di malayong nagdaan, sa Sulu, Basilan, Zamboanga at iba pang bahagi ng Mindanao, kung ano ang kahulugan ng pagiging “host” sa isang dominanteng dayuhang pwersang militar. Mahabang listahan ng krimen na kagagawan ng mga tropang US —pagpatay at masaker, pag-abuso sa kababaihan, pagmaltrato sa manggagawa, panggigipit sa mga mangingisda at katutubo – ang kaakibat ng pananatili ng mga dayuhang tropang militar na ang kontrol hurisdiskyon ay hawak ng US at hindi ng Pilipinas. Henerasyon na ng mga Pilipino ang nakibaka laban sa dominasyon ng US. Tinutulan nila ang pananatili at ang mga operasyon ng tropang Kano sa Pilipinas. Nag-alay ang bawat henerasyon ng makabuluhang bilang ng pinakamahuhusay na mga anak. Nakapagkamit, gayunman, ang mga pakikibakang ito ng limitadong karapatan at ilang mahahalagang konsesyon gaya ng pagpapa-iksi sa termino ng MBA. Gayunman, nanatili ang dominasyon ng US. Iangat ang pakikibaka para makalaya sa pangangaladkad ng militaristang USA Rumurok ang pakikibaka para sa soberanya ng mamamayan nang magpasya ang Senado ng Pilipinas, sa pamumuno nuon ni Jovito Salonga, na ibasura ang bagong kasunduan sa base-militar, 1991. Nagbigay ang pagbabasura ng bagong kasunduan ng oportunidad para itransporma ang Subic Naval Base at Clark Air Base mula sa pandigmang gamit at layon tungo sa mga komersyal at produktibong economic zones. Saklaw ngayon ng special economic zones na katatagpuan ng industrial parks, real estate and commercial areas at tourism oriented sites ang halos 100,000 ektaryang lupain ng mga dating base militar. Nag-eempleyo ang mga economic zones ng Clark at Subic nang higit doble sa bilang ng nabigyan ng trabaho nuong mga base militar pa ito. Gayunman, kahit bukas sa lahat, prinsipal na nagsisilbi ang mga sonang pang-ekonomyang ito sa mga dayuhang mamumuhunan. Nananatiling bawal ang pagpasok sa ilang erya gaya ng naval magazine site sa Subic at ang malawak na erya ng practice bombing and gunnery site sa Crow Valley sa Tarlac na ekstensyon ng dating Clark Air Base. Ginagamit pa rin ng US Navy ang dating naval communuication station sa San Antonio, Zambales na diumano’y nalipat na sa Philippine Navy. Kumikislap muli ang pumusyaw nang nakasisirang tatak ng mga syudad ng mga base militar na “Sin City” sa Olongapo at “City of Angels” sa Angeles kapag dumarating ang mga tropang Amerkano para sa war exercises. Sa katunayan, makaraang pirmahan ang EDCA, nagpaskel ang mga may-ari ng bar at club, sa paghikayat ng mga lokal na gubyerno ng dalawang syudad, ng mga mensaheng “Welcome, we love you US military!” Mayruon man o walang base, hindi naputol ang pananatili ng tropag militar ng US sa Pilipinas. Lumagda ang mga pinuno ng sandatahang lakas ng US at Pilipinas sa Access and Cross Servicing Agreement (ACSA) nuong Nobyembre 7, 1992 bago pa man mawalan ng bisa ang MBA ng 1947. Nagtagumpay ang US na maiparatipika sa Philippine Senate ang VFA, Mayo 27, 1999. Kasunod nito, nilagdaan ng mga kalihim ng depensa ng US at ng Pilipinas ang 5-taon, na maaari pang palawigin nang 5 taon, na Mutual Logistics Support Agreement (MLSA), 2002. Pero hindi sapat ang mga kasunduang ito sa superpower na US. Dapat na kongretong pakinabangan ng US ang maligoy na nilalaman ng MDT sa kasalukuyang pangmilitar na pangangailangan at iskema nito. Nangangahulugan ang kasalukuyang estratehiya ng US na Asian Pivot o ang deployment ng 60% ng naval at air forces sa Asia Pacific ng dagdag na mga base para sa paparaming bilang ng tropa sa “rotating” na tours of duty. Ang Asian Pivot ay prinsipal na nakatuon sa China, ang pangunahing karibal ng US, na may teritoryal na sigalot sa mga bayang kinabibilangan ng Japan, Vietnam at Pilipinas. Ginamit ng US at Pilipinas ang agresibong pagigiit at pag-angkin ng China sa pinasaklaw nitong teritoryal na hangganan bilang argumento para itulak ang EDCA na bagong basing arrangement o kaayusan sa pagbabase ng mga “rotating” na pwersang Kano sa Pilipinas. Makaraan ang walong rounds ng sikretong usapan ng mga kinatawan ng US at Pilipinas saka hayag na nilagdaan ang EDCA nuong nakaraang taon. Tutulan ang pagbabase ng tropang Amerkano sa Pilipinas! Tanggihan ang EDCA at itakwil ang lahat ng hindi pantay na relasyon at kasunduang panseguridad sa US! Labanan ang pandaigdigang militarismo ng US! Ipaglaban ang soberanya ng mamamayang Pilipino! Kilusan para sa Pambansang Demokrasya (KILUSAN) Abril 28, 2015 Higit na mapaminsala ang resulta ng operasyong pumatay sa teroristang si Marwan (Sulkifli bin Hir) kaysa sa pagpapasabog ng bomba ng mga terorista. Maliban sa malagim na pagkamatay ng 44 SAF commandos, 18 tauhan ng MILF at 7 na sibilyan, ikinumpromiso nito ang peace process sa Maguindanao- Sulu. Nauga ang buong makinarya ng estado sa magulong resulta ng top secret operation laban sa dalawang high value targets. Naiwang nangangapa sa dilim kahit na ang dalawang acting chief ng PNP, chief of staff ng AFP, kalihim ng Interior and local governments, at ang kalihim ng national defense. Nakatutok ang US Lumilitaw sa imbestigasyon na hindi kontrolado ng Pangulo at ng pinakamatataas na kumander ng AFP at PNP ang kaganapan nuong umaga ng Enero 25. Walang tigil ang pag-ukilkil ng katanungan sa nangungunang papel ng US sa operasyon—mula sa pagngangalap ng paniktik, pagpopondo, hanggang sa aktwal na eksekusyon. Patuloy mang itinatanggi ito kapawa ng pamahalaang PNoy at gubyernong US, natutunton ng balita kahit ang sikretong opisina ng tropang paniktik ng US na nakatutok sa operasyon. Iba pa ito sa mga nakahayag at nakalihim na lokasyon sa Mindanao, Sulu at Palawan na mula 2002 ay nakaistasyon na ang tropang Kano— mga abanteng pwersa ng Asia Pivot ng US at bantay sa ekonomikong interes nito sa Pilipinas at sa rehiyong Asia-Pasipiko. Hindi maitagong internal na tunggalian Bilang neokolonya, hinubog ng US ayon sa kanyang interes at disenyo ang lokal na makinarya ng paghahari sa Pilipinas. Pinopondohan, inaarmasan at sinasanay nito ang security forces ng bansa. Subalit pinahihina ang paghahari ng iilan sa higit na nakararaming mamamayan ng likas na panloob na kontradiksyon at tunggalian para sa kapangyarihan, at sa pakinabang na nagmumula dito. Higit na hayag ngayon ang trahedya ng kahinaang ito, ngayong iniimbestigahan ang sentro at mga haligi ng kapangyarihan ng estado ng sarili nitong law making bodies. Karaniwan nang larangan ang mga pagdinig sa dalawang kapulungan ng Kongreso ng wala sa katwirang gitgitan sa makikitid, personal, parokyal at pampartidong interes at ambisyon. Tumindi pa ito sa mga pagdinig sa insidente sa Mamasapano. Kalamansi sa sariling likhang sugat at maaaring lumala, hindi malayo na humakbang ang presidente, ang AFP at ang PNP para iligtas ang estado sa sarili nito at mula sa mga “terorista” at “mapanggulo.” Malinaw ang suhestyon ni Sen. Miriam Santiago kay Defense Sec. Voltaire Gazmin sa Senate hearing, Pebrero 12: Arestuhin ang mga nagpapakana at nagpaplano ng kudeta laban sa gubyerno. Digmaan o Kapayapaan Dapat managot ang Pangulo, ang mga opisyal ng AFP at PNP, at sa kasong ito, ang MILF sa masaklap na pagkamatay ng 44 na law enfocers at iba pang biktima. Kwestyunable ngayon ang peace process na itinutulak ng gubyerno at ng MILF. Nagsisimula pa lamang ang deliberasyon sa panukalang Bangsamoro Basic Law (BBL), ang organikong batas ng Bangsamoro Political Entity nang pumutok ang insidente. Natigil ang deliberasyon dito ng Kongreso habang umuusad ang imbestigasyon. Sinuhayan ng Mamasapano incident ang duda sa sinseridad ng MILF sa peace process at anti-terorismo. Nabuhay ang mga ultra-reaksyunaryong pananaw sa paglutas sa kaligaligan sa Mindanao. Pinaka-reaksyunaryo rito ang sektaryan at sobenistang pagtingin sa mamamayang Moro. Iniangat nito ang panawagan ng total war at ang pagtanggi sa anumang paraan ng mapayapang solusyon. Patuloy na idinedeklara ng gubyerno, ng AFP, PNP at ng MILF na hindi mahahadlangan ng mapait na insidente ang prosesong pangkapayapaan. Nasa kongreso na ang susi sa pagkumpleto ng prosesong ito—ang pagsasabatas ng BBL. Pero maliban sa implikasyon ng Mamasapano tragedy, batayang hadlang sa BBL ang Konstitusyon, laluna kapag igigiit ito ng Kongreso o ng Korte Suprema. Kamakailan, nangako ang liderato ng dalawang kapulungan ng Kongreso na tatapusin nila ang kanilang trabaho ukol dito “nang may kinakailangang mga amyenda,” at tiyak na hindi sa orihinal na itinakdang panahon. Nagpahiwatig si Sen. Santiago sa pagdinig sa senado na sinisikap nilang iakma sa Konstitusyon ang ilang probisyon ng BBL. Nagtanong din si Sen. Ralph Recto kay Mohagher Iqbal, chief ng negotiating panel at chair ng Bangsamoro Transition Commission kung tatanggapin ng MILF ang BBL kahit may mga mayor na amyenda. Sinagot ito ni Iqbal ng “oo, basta’t hindi ito sobrang pinalabnaw (watered down).” Pero sa kanyang pahayag nitong Pebrero 16, na hindi nila tatanggapin ang anumang pagbabago sa BBL. BBL at ang inhustisyang ugat ng kaguluhan Laman ng orihinal na draft ng BBL ang masasalimuot na usapin ng paglilimita ng kontrol ng pambansang gubyerno sa awtonomya sa Mindanao-Sulu. Higit nitong pinaluluwag ang paglinang at paggamit ng dayuhan sa likas yaman ng lugar na ito. Kaya interesado dito ang US at mga korporasyong multinasyunal. Habang naghahabol ang pamahalaan at ang MILF sa pagpapasa ng BBL, patuloy na ginagapos ng pangamba ang mamamayang Moro at hindi Moro. Mawawakasan na kaya ng BBL ang pinag-ugatan nitong inhustisya? Magaganap na kaya dito ang tunay na kapayapaan? Hindi humuhupa ang mga agam-agam; nananatiling kubkob ng takot ang mga biktima at kanilang kaanak, sa isang siglo na nang karahasan at pagdanak ng dugong nag-umpisa sa pagsalakay at pagkolonisa ng US sa bansa nuong 1898. Nakapagngingitngit na mapabilang pa ang 44 SAF, ang 18 MILF fighters at 7 na sibilyan sa napakahaba nang listahan ng kaswalti sa gera sa Sulu at Mindanao. Pero, sadyang makakamit lamang ang hustisya para sa lahat ng mamamayan kapag nagpasya silang kumilos nang sama-sama para sa resolusyon ng pinag-uugatan ng digmaan at ligalig-- kasama na ang mahigpit na pagtutol at pagtuligsa sa patuloy na panghihimasok ng US sa mga panloob na pambansang usapin na yumuyurak sa pambansang soberanya at lalo pang nagpapalubha sa panlipunang mga gusot. Kilusan Para sa Pambansang Demokrasya (KILUSAN) Pebrero 17, 2015 THE ENEMY WITHIN |
Categories
All
|